Vasten…
Op woensdag 26 februari begon de vastentijd. Een tijd van bezinning, een tijd van onthouding. Zoals velen met mij begon ik aan 40 dagen zonder alcohol, 40 dagen zo min mogelijk snoep en koek.
Inmiddels heeft “vasten” een heel andere dimensie gekregen. Heel Nederland, heel de wereld is nu immers aan het vasten. Iedereen moet matigen in datgene wat voor mensen het meest essentieel is: sociale contacten. Het vergt wat van mensen om niet naar de wekelijkse training te kunnen, om niet gezellig bij te kunnen kletsen in het café, om geen verjaardag met familie en vrienden te kunnen vieren.
Juist in deze bizarre situatie merken we echter hoe dierbaar de mensen om ons heen zijn. We merken hoe belangrijk sport en cultuur is, vooral door de contacten die we er door hebben. Juist in deze bizarre situatie merken we ook hoe creatief mensen zijn, hoeveel mensen aankunnen. De schoolkinderen kunnen ook thuis hun schoolwerk doen, ook via Facebook, telefoon en Skype kun je contacten onderhouden. Juist in deze bizarre tijd merken we ook hoezeer mensen elkaar nodig hebben, hoe wezenlijk talloze beroepen zijn.
Zo zie ik om me heen mensen nog meer naar elkaar omkijken dan ze anders al doen. Ik zie dat mijn kinderen niet alleen naar schermpjes turen, maar ook samen spellen, puzzelen en sporten. Ik merk dat het in huis gezelliger wordt, doordat er 3 keer per dag samen wordt gegeten, doordat ieder beseft dat we het samen leuk en leefbaar moeten maken.
Ook in mijn werk merk ik verschillen. Geen uitvaarten meer met honderden mensen, maar kleine groepjes nabestaanden die afscheid nemen van een dierbare. Juist doordat we afstand moeten houden, laten mensen mij nog dichterbij komen. Van de kleine groep mensen die bij de uitvaart mag ik er één zijn. Ik mag woorden geven aan hun verdriet, ik mag troosten, niet door een arm om een schouder, maar door op afstand nabij te zijn.
Zo leven we samen toe naar Pasen en hopen dat ook dit jaar met Pasen het vasten mag stoppen…