In het nieuws

Het is maart 2014 als ik op een vrije ochtend Dagblad de Limburger zit te lezen. Een piepklein artikel trekt mijn aandacht: Jubileumboek Rowwen Hèze. Uit het artikel blijkt dat er in 2015 een boek uitkomt, waarin fans en wetenschappers, liefhebbers en journalisten schrijven over hun Rowwen Hèze. Ik zoek uit wie het boek gaat redigeren, trek mijn stoute schoenen aan en stuur een mail. “Muziek van Rowwen Hèze wordt veel gebruikt in afscheidsdiensten. Mag ik hier een hoofdstuk over schrijven?” Het antwoord is voorzichtig positief, dus ga ik aan de slag.

Na het nodige geploeter (een wetenschappelijk artikel schrijven is toch wel wat anders dan een dienst schrijven) stuur ik mijn schrijfsel “Enne gojje mins blieft altied leave. Muziek van Rowwen Hèze in afscheidsrituelen.” naar de redactie. Hun reactie is positief en met een heleboel opbouwende kritiek. Ik herschrijf het artikel en zie het groeien…

Mei 2015 ben ik de trotse bezitter van het boek “Het dorp en de wereld. Over dertig jaar Rowwen Hèze.”, waarin mijn tekst prijkt. Een tekst die opvalt, omdat men bij Rowwen Hèze eerder aan feest dan aan uitvaart denkt en daarom in hetzelfde Dagblad de Limburg waardoor ik er op attent gemaakt werd,  genoemd wordt. Een tekst waarmee ik ons vak binnen de aanhangers van Rowwen Hèze op de kaart heb gezet.

(Het dorp en de wereld. Over dertig jaar Rowwen Hèze. Uitgeverij van Tilt. ISBN 9789460042027)

bron: Nieuwsbrief Landelijke Beroepsvereniging voor Ritueelbegeleiders, 27 juni 2015

Zaterdag 28 maart 2015. Na veel geregel, want de kinderen hebben ook ieder hun eigen programma, is het mogelijk om naar de Algemene Leden Vergadering van de LBvR te gaan. Spannend, want de Ritueelbegeleider van het jaar wordt benoemd en ik ben genomineerd.

En dan, na een prettige vergadering, krijg ik van Wianda van der Pluijm, een prachtige zilveren speldje opgespeld en ben ik Ritueelbegeleider van het jaar 2015! Een jaar lang mag ik boegbeeld van onze vereniging zijn en het mooiste vak van de wereld promoten… Hoe ga ik dat aanpakken?

We zijn anderhalve maand verder. Via Facebook heb ik enorm veel positieve reacties gekregen, de locale pers heeft de benoeming opgepakt (een halve pagina in het plaatselijke weekblad, enkele dagen op de kabelkrant) en ook de landelijke pers laat van zich horen. Zowel in Brancheblad Uitvaartzorg als in Vakblad Uitvaart prijkt een foto, die overigens gemaakt is tijdens de fotoshoot die de LBvR organiseerde.

Ondertussen blijf ik genieten van het werk dat ik mag doen. En, omdat ik graag iets terug doe voor jullie vertrouwen, maak ik jullie dit jaar deelgenoot van mijn bevindingen via deze column. De benoeming door collega’s is voor mij belangrijk. Het is de bevestiging dat ik mag zijn wie ik ben. Als ritueelbegeleider ben ik namelijk vooral gewoon mezelf, zonder toeters en bellen. In dit vak ben ik thuisgekomen!

bron: Nieuwsbrief Landelijke Beroepsvereniging voor Ritueelbegeleiders, 20 mei 2015