Advent
Het is zondag 2 december. De adventstijd is begonnen. Heel de wereld kijkt uit naar kerstmis. Het feest van de geboorte van het kind dat licht, liefde en vrede brengt.
Ieder gaat op zijn of haar eigen manier op weg naar kerst. Om me heen zie ik de eerste kerstbomen en kerstmannen al verschijnen. De eerste kerstliedjes klinken uit de radio. Mijn dochters zingen mee met “All I want for christmas”, terwijl mijn zoon “Stille Nacht” oefent op zijn viool. Zelf kijk ik uit naar de gezinsmis, waarin zoonlief mag zingen, en het samen eten op eerste kerstdag, dankbaar dat de hele familie bij elkaar kan zijn.
Dit is namelijk zeker niet vanzelfsprekend. Juist in deze tijd van gezelligheid, van samen eten en drinken, is ook de kwetsbaarheid van het leven voelbaar. Het kindje dat geboren wordt, is nog volledig afhankelijk van zijn ouders, is breekbaar en klein. Kwetsbaar zijn juist met kerst ook de mensen die iemand moeten missen. Juist als families bij elkaar komen, als veel mensen samen zijn, valt het op dat die ene persoon, die is gestorven, er niet meer is. De familie, de vriendengroep is niet compleet en dat doet pijn.
Wanneer je iemand moet missen doet het goed wanneer hier aandacht voor is; een arm om je schouder, een hartelijke uitnodiging, het bewust ontsteken van een kaarsje. Het is fijn wanneer familie en vrienden samen herinneringen ophalen aan die bijzondere kerst dat je dierbare er nog wel bij was. Het doet goed wanneer je kracht kunt putten uit een mooi afscheid. Dankbaar kijk ik met kerst terug op de afscheidsdiensten waarbij ik nabestaanden mocht helpen hiervan een prachtige laatste herinnering aan hun dierbare te maken.
Graag wens ik iedereen een mooie adventstijd en een zalig kerstfeest vol licht en warmte.