Blog

St. Lucia

13 december is voor mij een bijzondere dag. Het is de dag van de heilige Lucia. Mijn naamdag en vooral ook de naamdag van mijn oma, waarnaar ik ben vernoemd. Juist door haar ken ik immers deze datum. Bij het ouder worden, liet het geheugen mijn oma in de steek. Mijn verjaardag, en ook die van haarzelf, wist ze niet meer. Haar naamdag, onze naamdag, bleef ze kennen.

Mijn oma. Het is inmiddels ruim 16 jaar geleden dat we afscheid van haar moesten nemen. Samen met ooms en tantes stelden we een heel persoonlijke afscheidsdienst samen. Toen al hield ik me bezig met teksten… Juist vanwege haar dementie stelde ik het gedicht van Toon Hermans voor “Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje”. Mijn oom stelde echter, heel terecht: “oma is veel langer sterk en helder geweest dan dement. Laten we vooral daar op terugkijken”.

Deze opmerking is me altijd bij gebleven en hou ik nog steeds in mijn achterhoofd. Natuurlijk liggen de laatste jaren van iemands leven het helderste voor ogen, is het het gemakkelijkste om daar over te vertellen. Natuurlijk zijn dit weken of soms jaren die niet overgeslagen mogen worden. De vraag is vaak wel op welke jaren en momenten je bij een afscheid de meeste nadruk wilt leggen, op alle mooie momenten of op de periode van ziekte en of dementie, en hoe wil de gestorvene zelf herinnerd worden.

Zelf ben ik er van overtuigd dat mijn oma vooral herinnerd wilde worden als de sterke, lieve, heldere vrouw, de trotse oma van een heleboel kleinkinderen, waarvan sommige helaas de echte “Luus” niet hebben gekend. De oma waarvan ik met trots de naam draag.