Het is handig mij te bellen voordat locatie en tijd vaststaan. In overleg is er dan veel mogelijk.

Blog

En dan… tranen.

Tijdens het regelen van een uitvaart gaat mijn telefoon. Het telefoontje wordt gevolgd door een sms. “Bel me. Spoed.” Nog voordat ik weer in de auto zit, neem ik contact op met de uitvaartverzorger. “Ik heb je donderdag nodig. Als je niet kunt gaan we naar een andere dag.” Er is een kindje van vier jaar plotseling gestorven…

Met lood in de schoenen sta ik twee dagen later bij de ouders op de stoep. Intens verdrietig, maar ook trots, laten zij hun prachtige zoontje zien, dat in zijn eigen bedje tussen talloze knuffels ligt.

Samen met zijn ouders, grootouders en school maken we er een indrukwekkend afscheid van, met verhalen en muziek, waarvan het jongetje hield. Hij zou het een prachtige voorstelling hebben gevonden. Hij was immers dol op voorstellingen.

Na de dienst begeleid ik met de uitvaartverzorger de ouders en grootouders in de ovenruimte. Wat houden de ouders zich sterk in dit onmenselijke verdriet. De crematoriummedewerker en ik zijn minder sterk. Met tranen in de ogen staan we naast elkaar als de familie de ovenruimte verlaat.

“Dit went nooit”, zegt ze. Samen besluiten we dat we aan dit soort situaties ook helemaal niet willen wennen, niet mogen wennen. Ik ben er in ieder geval van overtuigd dat ik geen goede ritueelbegeleider meer ben, wanneer ik het normaal ga vinden dat jongetjes van vier zomaar dood mogen gaan…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.